Strona główna / Psychoterapia/Psychoanaliza/Znienawidzony obiekt miłości. Psychoanalityczne studia nad depresją

Poleć:

Znienawidzony obiekt miłości. Psychoanalityczne studia nad depresją

Znienawidzony obiekt miłości. Psychoanalityczne studia nad depresją

Znienawidzony obiekt miłości. Psychoanalityczne studia nad depresją

Maciej Musiał (red.)

Częścią normalnej żałoby jest utrzymanie miłości do utraconego obiektu i jednocześnie odzyskanie zdolności do kochania dostępnych realnych obiektów. Gdy jednak nie można uznać straty i przeżyć bólu rozstania, gdy związana z tym uraza zabarwia uczucia do ob...   Czytaj więcej >>

Zobacz recenzje >> Przejrzyj fragment >>
  • Data wydania: 2019
  • Liczba stron: 270
  • Oprawa: twarda
  • Wydawnictwo: Imago
57,00 zł 67,00 zł

Do koszyka

  • Usuń ze schowka
  • Do schowka

978-83-955789-0-8

Wysyłka: 2 dni robocze

Koszty dostawy: od 11,50 zł, darmowa powyżej 150 zł, odbiór osobisty wstrzymany

Polecamy w kategorii

Częścią normalnej żałoby jest utrzymanie miłości do utraconego obiektu i jednocześnie odzyskanie zdolności do kochania dostępnych realnych obiektów. Gdy jednak nie można uznać straty i przeżyć bólu rozstania, gdy związana z tym uraza zabarwia uczucia do obiektu powodując wzrost nienawiści, żałoba przekształca się w  melancholię i „cień obiektu pada na Ja”.

Znienawidzony obiekt miłości to określenie zaczerpnięte z tekstu Ignês Sodré, które dobrze oddaje istotę depresyjnego stanu umysłu.

Przekazujemy czytelnikom zbiór artykułów uporządkowanych zgodnie z następstwem faz życia: dzieciństwa, adolescencji, dorosłości i wieku podeszłego. Reakcje na utratę mają bowiem w każdej z tych faz swoisty charakter i znaczenie. Zbiór otwiera klasyczny i kluczowy dla rozumienia depresji tekst Zygmunta Freuda Żałoba i melancholia w nowym tłumaczeniu Anny Czownickiej.

Maciej Musiał ze Wstępu

  • Wydanie: 1
  • Format: 150×225 mm
  • ISBN: 978-83-955789-0-8
  • EAN: 9788395578908
  • Waga: 0,52 kg
  • Stan: Nowy

O Autorach

Wstęp

Wprowadzenie: Przegląd psychoanalitycznych koncepcji żałoby i depresji – od Freuda i Abrahama do Klein i postkleinistow

Maciej Musiał

Rozdział 1: Żałoba i melancholia

Sigmund Freud

Rozdział 2: Rana łuk i cień obiektu.Uwagi na temat Żałoby i melancholii Freuda

Ignes Sodré

Rozdział 3: Melancholia i żałoba w okresie dzieciństwa i adolescencji: kilka refleksji na temat roli obiektow wewnętrznych

Anne Alvarez

Rozdział 4: Praca z adolescentami ze skłonnościami samobójczymi

Catalina Bronstein

Rozdział 5: Melancholia, żałoba i przeciwprzeniesienie

Priscilla Roth

Rozdział 6: Konflikt między żałobą a melancholią

John Steiner

Rozdział 7: Rozczarowanie: historia Adama i Ewy oraz Lucyfera

Hanna Segal

Rozdział 8: Bion: fenomenolog utraty

David Bell

Rozdział 9: Żałoba w wieku podeszłym: perspektywy rozwojowe

Arturo Varchevker

Indeks rzeczowy

Indeks osób

Wstęp 

Utrata w wyniku śmierci, zdrady, rozczarowania czy zlekceważenia jest wstrząsem i zagrożeniem dla poczucia ja, ale bywa też katastrofą. Spójne poczucie siebie zależy bowiem od wewnętrznej więzi z kochanym obiektem, jego miłości i ochrony. Dlatego tak ważna dla jakości życia człowieka jest jego reakcja na utratę. Czy ból psychiczny, poczucie winy, rozpacz i tęsknota, jakie utrata wywołuje,będą tolerowane, czy jednak okażą się piekłem nie do zniesienia, prowadzącym do depresyjnego załamania? Doświadczenie utraty i pojawiająca się w jej wyniku żałoba lub depresja są podstawowymi zjawiskami i procesami życiowymi jednostki.

Rozwój człowieka warunkowany jest właśnie jego zdolnością do przeżycia żałoby po nieuniknionych stratach, jakich doświadcza w kolejnych etapach cyklu życia: począwszy od niemowlęctwa, przez adolescencję, życie dorosłe po wiek podeszły. Dają temu wyraz wszystkie teorie psychoanalityczne, które uznają doświadczenie żałoby za centralny element psychicznego i umysłowego rozwoju. Z kolei depresja wynikająca z niemożności poradzenia sobie ze stratą stała się problemem społecznym numer jeden we współczesnym świecie.

Opis mechanizmu depresji, który przedstawił Freud w Żałobie i melancholii, jest jednym z najdonioślejszych odkryć w psychoanalizie. Do dziś stanowi on podstawowe źródło psychoanalitycznego rozumienia depresji, z którego czerpią kolejne pokolenia psychoanalityków i psychoterapeutów. Freud pokazał destrukcyjny w swoich skutkach proces,w którym niemożność przeżycia utraty zwraca się przeciwko podmiotowi i zubaża jego życiowy potencjał, a w krańcowych przypadkach doprowadza nawet do samobójczego aktu. Istotnym aspektem tego procesu jest nieświadoma identyfikacja z utraconym kochanym obiektem, której celem jest pozbycie się brzemienia utraty. Jednak cena tej patologicznej identyfikacji jest wysoka. Podmiot nienawidzi siebie, nie będąc świadomym, że w istocie chce zniszczyć obiekt, który go opuścił.Dzieje się tak dlatego, że utrata jest miłosnym urazem, który wydobywa ambiwalencję, rozpala wrogość i sprawia, że kochany obiekt, którym„staje się” samo ego, jest teraz znienawidzonym obiektem miłości. Freud wyjaśniał:

„Jeśli miłość do obiektu, której nie można się wyrzec, podczas gdy wyrzekło się samego obiektu, znajdzie drogę ucieczki w narcystycznej identyfikacji,wówczas nienawiść uruchomi się w stosunku do tego zastępczego obiektu, obrzucając go obelgami, poniżając, przysparzającemu cierpień i czerpiąc z tego cierpienia sadystyczne zaspokojenie” (1917[1915]/2019, s. 57)

Do wyjaśnienia dynamiki melancholii posłużyło Freudowi porównanie patologicznej i normalnej żałoby. Psychoanaliza uznała normalną żałobę za kluczowy czynnik rozwoju psychicznego.Warto podkreślić, że Freud przewartościował sposób, w jaki postrzegano zjawiska utraty i żałoby, a także samą śmiertelną naturę człowieka. Pokazał, że wraz z innymi procesami i mechanizmami żałoba po stracie uczestniczy w budowaniu wewnętrznego świata jednostki, tworzeniu zrębów charakteru i obrazu rzeczywistości. Podczas gdy mitologia grecka i Biblia widzą człowieka jako gorszego od bogów z powodu jego śmiertelności, Freud pokazuje inną perspektywę, zauważając, że nasza śmiertelność i ograniczoność pozwala nam docenić piękno życia.

W tekście "Przemijalność" (1916[1915]/2009) niezwykle sugestywnie pokazał związek żałoby z możliwością doceniania i cieszenia się ulotnym i przemijającym pięknem. Jednocześnie dość jednoznacznie Freud określił żałobę jako proces, który prowadzi do oddzielania się od utraconego obiektu, pogodzenia się ze stratą i zastąpienia go co najmniej równie cennymi nowymi obiektami. Sam Freud po publikacji Żałoby i melancholii oraz Przemijalności nie dokonał żadnych oficjalnych rewizji swoich poglądów. Jednak o zmianie perspektywy można wnioskować z osobistej korespondencji Freuda z doktorem Binswangerem, którego dwudziestoletni syn popełnił samobójstwo. W liście z 11 kwietnia 1929 roku, który Freud napisał w dziewiątą rocznicę śmierci swojej córki Sophie (zmarła w wieku 27 lat), sugeruje nieco inne spojrzenie na żałobę. Po słowach współczucia i podziwu dla doktora Binswangera Freud poczynił osobistą, bolesną uwagę: „Moja zmarła córka miałaby dzisiaj trzydzieści sześć lat”.

Maciej Musiał

Napisz swoją recenzję

Znienawidzony obiekt miłości. Psychoanalityczne studia nad depresją

Znienawidzony obiekt miłości. Psychoanalityczne studia nad depresją

Częścią normalnej żałoby jest utrzymanie miłości do utraconego obiektu i jednocześnie odzyskanie zdolności do kochania dostępnych realnych obiektów. Gdy jednak nie można uznać straty i przeżyć bólu rozstania, gdy związana z tym uraza zabarwia uczucia do ob

Napisz swoją recenzję

Polecamy w kategorii :

Klienci, którzy kupili powyższy produkt, wybrali również:

Klienci, którzy wybrali ten produkt, oglądali również

Projekt i realizacja 2014 DiH.pl