Wprowadzenie
1 O specyfice psychoanalizy
2 Formułowanie diagnozy w psychoanalizie
3 Znaczenie historii klinicznej
4 Modele psychoanalityczne
5 Nieświadome i rzeczywistość emocjonalna
6 Brak potwierdzenia doświadczenia emocjonalnego
7 Przeniesienie i relacja analityczna
8 Impas
9 Przeciwprzeniesienie
10 Regresja
11 Lęk
12 Fobia i panika
13 Trauma
14 Tożsamość i psychopatologia
15 Depresja melancholijna
16 Depresja niemelancholijna
17 Narcyzm
18 Wycofanie psychiczne
19 Rozważania końcowe

Wprowadzenie

Młody analityk, którym ja także kiedyś byłem, pragnie poznać taki system teorii, dzięki któremu poczuje się bezpiecznie w pracy klinicznej. Niestety, poznanie analityczne nabywamy i stale wzbogacamy jedynie w praktyce analitycznej, dzięki czemu stajemy się bardziej skuteczni. Nie istnieje wiedza przydatna w każdej sytuacji. Analityk, także po osiągnięciu pewnego poziomu kompetencji, często ze zdumieniem napotyka coś, czego wcześniej nie poznał.

Jeśli przyjmiemy taką perspektywę, stanie się jasne, że nie istnieje ogólna teoria psychoanalizy albo ogólna teoria wyjaśniająca, która byłaby pomocna w zrozumieniu złożoności wszystkich doświadczeń klinicznych. Istnieje za to kilka hipotez, które będą przydatne, jeśli zastosujemy je w pracy z pasującymi do nich formami zaburzeń. W psychoanalizie, podobnie jak w każdej dziedzinie nauki, nie ma prawd wiecznych, poważnym błędem jest więc traktowanie dzieł Freuda jako świętych tekstów, zamiast czytania ich, konfrontowania i integrowania z tym, co napisano później.