Gra wstępna

Aby mówić  

O języku…
Człowiek jest ludzkim organizmem zwierzęcym
Znak analogowy
Znak cyfrowy
Pozasłowie

Wprowadzenie   

Logika binarna
Eklektyzm
Robotyka i informatyka
Jeden
Dwa
Trzy

Sedno sprawy

1. To, co seksualne

Seks/płeć
Tożsamość płciowa
Jak to nazywamy?
Lęki seksualne
Kobieta, maskarada
Mężczyzna, parada
Pornografia
Malarz
Czasowość

2. Akt seksualny

Fenomenologiczne podejście
Do seksualności
Dotyk
Pieszczota  
Seksualna pieszczota
Prekontakt – relacja
Relacja
Akt seksualny
Różnica płci
Rozkosz męska i kobieca
Różnica i cięcie
Pełny kontakt – interakcja  
Kręgi eulera
Wstęga möbiusa
Bazgroły winnicotta
Apokalipsa
Ściana języka
Rama
Postkontakt

Antrakt

Dyskurs i więź społeczna

Więź społeczna i dyskurs mistrza
Dyskurs histeryczny
Język gestaltu, odwrotność dyskursu mistrza  
Akademicka więź społeczna, odwrotność  
Dyskursu histerycznego

Struktury wyobrażeniowe

Struktura heroiczna  
Struktura mistyczna
Struktura dramatyczna
Relacja
Intersubiektywność
Interakcja

3. Seksualność wedle Freuda

Popędowość   
Popędy
Skąd się bierze i jak rozwija się agresja?   
Popędowe fumarole…
Rozwój dziecka
Zależność
Alienacja
Separacja  
Żałoba
Freud i fazy rozwoju
Faza oralna
Faza analna  
Faza falliczna  
Faza genitalna  
Brak i pragnienie   
Zakochać się
Cięcie i separacja

4. Erotyzm wedle Georges’a Bataille’a   

Erotyzm ciała
Erotyzm serc
Erotyzm sacrum  
Namiętność
Namiętność, miłość po grób
Miłość, między scyllą a charybdą

5. Rzecz seksualna   

6. Seksualne patologie

Prawo
Poza prawem
Ponad prawem
Podporządkowany prawu
Towarzyszyć
Do tyłu
Do przodu
Jeszcze dalej...

Post

7. Aby nie kończyć   

Sens, treść i proces
Akt terapeutyczny
Warunki

Aneks

On-ona

Ona
On
On-ona
Wszystko-on
Wszystko-ona
Wyimki z pojęć Jacques’a Lacana – opisane i włączone
Jako indeks przez Anatola Magdziarza

„Tekst, który trzymacie państwo przed sobą, ma być świadectwem pewnych poszukiwań i doświadczeń. Nie jestem gestaltystą, a tym bardziej terapeutą Gestalt. Próbuję praktykować terapię Gestalt jako najbliższą jej własnych podstaw. Interesuje mnie praxis – praktyka, która nie opiera się ani na wiedzy, ani na byciu.

Praxis to doświadczenie, kontakt, dotyk, czyn. Teoria w tle jest oczywiście przydatna – by znaleźć punkty od­niesienia w praktyce, próbować ocenić jakość i kieru­nek procesu, określić sposoby i cel pracy.

Różnicy, którą dostrzegam między relacją a interak­cją, między rzeczywistością a Realnym, przyjemnością a rozkoszą, samotnością a izolacją, bólem a cierpieniem, wciąż nie widzę między słowami terapeuta i pacjent. Możemy zachować te terminy, pamiętajmy jednak, że za słowami, których używamy, stoi cała bateria znaczą­cych, że kształtują nas one, wyzwalają w nas łańcuch spontanicznych, najczęściej nieuświadomionych skoja­rzeń.

Terapia Gestalt jest od dawna znaną i uznaną me­todą. I będzie tak dalej, pod warunkiem że terapii nie rozumiemy jako leczenia, uzdrawiania, lecz jako opiekę zdrowotną, troskę. Troskę o innego i o sytuację; o to, żeby w interakcji z innym, poprzez tę interakcję, roz­wijały się wszystkie możliwości zwierzęcego organizmu ludzkiego. Widzimy to, obserwując bieżącą politykę i sposoby użycia słów: terapeuta, pacjent, terapia.

Czytelniczko, czytelniku, wybaczcie, że kwestie języka zajmują w tej książce tak wiele miejsca. Na swoje uspra­wiedliwienie powiem, że koncepcja, którą tu przedsta­wiam, jest trudna do przekazania. Właśnie dlatego sta­rałem się ją wyjaśniać na wielu różnych przykładach.

Opieram się na antropologicznej koncepcji człowie­ka, ludzkiego organizmu zwierzęcego obdarzonego językiem i mową. Są też inne koncepcje. Zbyt często lekceważymy stojącą za naszą praktyką antropologię, ta to prowadzi do niezrozumienia, nieporozumień i kłót­ni między kolegami po fachu.

Wreszcie, żeby już zamknąć temat – skoro człowiek jest zwierzęciem, a zarazem uwikłaną w sieć mowy istotą językową, to skupienie się na procesie jest sztuką formy. A dla nas, ludzi, sztuka formy na tym polega, by dać rzeczy najodpowiedniejsze słowo, godząc się jedno­cześnie z tym, że wszystkiego powiedzieć się nie da.

Język Gestaltu, odwrotność dyskursu mistrza.

Nie chodzi o to, żeby „nie wiedzieć”, ale „już nie wiedzieć” (J. Blaize); nie chodzi o to, żeby „poznać siebie”, lecz żeby „pojawić się przy okazji innego” (J-M. Robine).

„Miłość uprawiana bez odsłonięcia się, bez szaleństwa, jest tylko groteskową gimnastyką, w której rozgrywamy relacje władzy: branie, posiadanie, oddawanie się, robienie „komuś” dobrze”.