Przedmowa polskiej wydawczyni

Przedmowa autora do wydania polskiego

Podziękowania

Wprowadzenie

Ogólny zarys

Potrzeby jako wyraz boskiej energii życiowej

Współczucie i samowspółczucie

Język ciała

Jakości współczucia

Troska o siebie

Cierpienie i naturalny ból

Struktury obronne

Doświadczenie cienia

Doświadczenia odcinające od życia

Test na wzajemność

Praktyka duchowa

O autorze

Wprowadzenie

Przyświeca mi intencja, aby refleksje, którymi się dzielę, zostały potraktowane jako rodzaj medytacji, modlitwy lub praktyki wglądu. Chciałbym, żeby zawarte w nich słowa zachęcały do zanurzenia się w siebie i były inspiracją do eksplorowania własnego wnętrza. Zapraszam do podróży wykraczającej poza intelektualne rozumienie słów i do doświadczenia głębi wewnętrznego świata.

Ogólny zarys

Z czasem, gdy moje rozumienie Porozumienia bez Przemocy i duchowości stawało się coraz głębsze, pojawiła się we mnie jasność co do tego, jak chcę – chwila po chwili, dzień po dniu – kultywować żywe współczucie w relacji z samym sobą i z innymi. Ta codzienna praktyka polega na współczującym przyjmowaniu wszystkiego, co życie nam przynosi.

Owocem moich poszukiwań jest zestaw codziennych praktyk, będących swoistymi drogowskazami, prowadzącymi do świadomego życia. Takie zanurzenie się w przepływie energii życiowej nazywam Żywym Współczuciem.

Jesteśmy żywymi istotami, które są naturalnie zanurzone w strumieniu życia. Energia, która kieruje jego nurtem, jest niczym energia elektryczna, tyle że ten nurt jest znacznie silniejszy i głębszy. Manifestuje się w nim nasze życie, które czerpie moc z miłości.

Żywe Współczucie jest językiem serca i podróżą ku głębokiej autentyczności. Nie możemy jednak prawdziwie z niego korzystać, gdy nie mamy pełnego dostępu do serca.

Możemy praktykować taki sposób życia na pewnych poziomach – zwracając uwagę na język, którym się posługujemy, rozwijając zdolność empatii czy też nabywając inne umiejętności. Jednak, dopóki nie dotrzemy do naszego serca i nie uzdrowimy go, pozostaniemy zakleszczeni w strukturach ochronnych. Ścieżką, która prowadzi do uzdrowienia, jest współczująca i samowspółczująca obecność w połączeniu z bezwarunkową akceptacją tego, co życie przynosi.

Dwutorowa praktyka życiowa

W życiu toczą się dwa podstawowe i wzajemnie przenikające się procesy. Pierwszy z nich wiąże się z Siłą Życiową, drugi z tym, co ją blokuje.

Będąc ludźmi, mamy tendencję do osądzania wszelkich trudności, jakie dostrzegamy u siebie i innych. Wrogo odnosimy się do przeciwności, jakie los nam przynosi. Praktykowanie współczucia to wychodzenie naprzeciw tym trudnościom, przyjmowanie ich z ciekawością, otwartością, troską i ciepłem. Współczucie postrzega wszystkie przeszkody jako życie pragnące spełnienia.

Pięć kluczowych założeń Żywego Współczucia

Poniższe pięć kluczowych reguł Żywego Współczucia tworzy fundamenty, które umożliwiają przekierowanie życia w stronę piękna:

1. Jest tylko jedna energia życiowa / siła życiowa.

2. Energia życiowa krąży w każdym człowieku i za jego pośrednictwem przepływa dalej. Ta życiowa energia ujawnia się jako tęsknota serca za jakościami, których chcemy doświadczać w życiu. Manifestuje się w formie potrzeb i wartości.

3. Cierpienie wynika z zablokowania przepływu życiodajnej siły. Pojawia się ono w efekcie myśli i słów odcinających od życia.

4. Współczucie uwalnia energię uwięzioną w cierpieniu dzięki temu, że postrzega wszystkie przeszkody pojawiające się na naszej drodze życiowej jako życie pragnące spełnienia.

5. Kiedy energia życiowa zostaje uwolniona, może przepływać w naturalny sposób. Wyraża się wtedy w różnych formach: poszukiwaniu wspólnoty, twórczej ekspresji, radości istnienia, miłości, wspieraniu innych i współczuciu. Działamy i pozostajemy w „strumieniu życia”.

Potrzeby jako wyraz boskiej energii życiowej

Odkrywając Piękno Potrzeb, zanurzamy się w Życie. Różne impulsy głównego nurtu życia wibrują w nas i przepływają za naszym pośrednictwem, objawiając się jako tęsknota serca. Ludzkie potrzeby są energią życiową.

Pragnę żyć i czuć tę energię moich potrzeb. Wszyscy tego pragniemy. Praktyka duchowa stanowi intencjonalne wnoszenie tej promiennej energii we wszystkie relacje.

Potrzeby bramą prowadzącą do duchowości

Potrzeby są bramą, która otwiera dostęp do duchowego aspektu życia. Pozwalają współdzielić nasze jestestwo z innymi ludźmi, być z nimi w relacji. Są wyrazem boskiego pierwiastka, który jest w każdym z nas. Wyrastają z życia, wyrażając to, co jest niezbędne do jego spełnienia i pielęgnowania. Pozostając w kontakcie z energią potrzeb, doświadczamy ich piękna.

Intencja

Moją intencją jest życie w energii Piękna Potrzeb na tyle, na ile tylko potrafię. Kiedy pozostaję w tej energii, zanurzam się w nurcie życia.

Życie nawołujące do życia

Istotą każdej wypowiedzi, bez względu na to, jak trudno jest jej czasami słuchać, w rzeczywistości jest życie samo w sobie – życie nawołujące do życia. Kiedy tego doświadczam – nie jako mentalnego konstruktu – ale jako w pełni odczuwalnej w ciele, zrelaksowanej postawy, dotykam prawdziwego współczucia i esencji życia bez przemocy.

Od myślenia do bycia

To, czy dana potrzeba jest zaspokojona, czy też nie, nie ma wpływu na jej piękno. Nie pomijajmy naszych Potrzeb; przyjmijmy ze współczuciem ból wynikający z ich niezaspokojenia i stwórzmy przestrzeń do jego transformacji w Piękno, które nieodłącznie w nich pozostaje.

Transformacja nie polega na zamianie jednego przekonania na drugie. To coś więcej niż zobaczenie naszego doświadczenia z innej perspektywy. Mogę sobie mówić: „Z każdym dniem staję się coraz lepszy, a ludzie mnie lubią”. Mogę nawet w to wierzyć i na jakiś czas poczuć się lepiej. Wtedy jednak moja świadomość wciąż raczej funkcjonuje na poziomie myśli i przekonań, a nie na poziomie bycia.

Radość

Transformacja oznacza przestawienie się na zupełnie inny tryb – przestajemy funkcjonować w sposób, który opiera się głównie na myśleniu powodującym odcięcie od kontaktu ze sobą i z innymi – a zaczynamy żyć w pełnym uważności połączeniu z naszym ciałem. Chcę, na tyle, na ile potrafię, być w żywym kontakcie ze swoim ciałem. Tam płynie prawdziwe życie, tylko tam ożywa nasza prawdziwa natura. Tym jest radość.