Część pierwsza

1. Psychoza i problem specyficznej techniki
2. Modele nieusystematyzowane
3. Wkład wniesiony przez analityków kleinowskich

Część druga

4. Setting i przeniesienie w psychozie
5. Wycofanie psychiczne i psychotyczna część osobowości
6. Marzenie senne i urojenie w psychozie
7. Halucynacje
8. Trauma i superego w psychozie

Część trzecia

9. Opis terapii psychoanalitycznej
10. Rozważania kliniczne
11. Prognozy na przyszłość

Rozdział 11

W leczeniu pacjenta psychotycznego stawiamy sobie dwa cele. Pierwszy sprowadza się do próby uwolnienia pacjenta od problemów w obszarze percepcji i zaburzeń myślenia (halucynacje i urojenia); z kolei drugi polega na rozwoju jego osobowości, od dawna uwięzionej przez konstrukcję psychotyczną. Tacy pacjenci nie rozwijali się emocjonalnie, kiedy więc dojrzewają w trakcie leczenia i uwalniają od urojeń i halucynacji, ujawnia się ich pozbawiona struktury i substancji osobowość, pozostają więc wszystkie czynniki narażające ich na kolejne załamanie.

Dla celów prognostycznych trzeba ocenić relację między częścią psychotyczną i zdrową, czyli stopień zaawansowania procesu psychotycznego. Najbardziej sprzyjające warunki do terapii istnieją wówczas, gdy pacjent nie przeżył jeszcze załamania psychotycznego i jest w momencie klinicznego początku choroby albo też, jeżeli doszło do pierwszego epizodu, trafił do szpitala i otrzymał leki psychotropowe. Od początku można ocenić, czy pacjent traktuje swoją część psychotyczną jako zakłócającą i niebezpieczną, czy też woli negować jej istnienie lub lekceważyć oddziaływanie, by mogła potem go uwodzić. Patogenny wpływ choroby zależy także od wcześniejszych wydarzeń życiowych: jeżeli dziecięce wycofanie zaczęło się bardzo wcześnie, psychotyczna część zdążyła otrzymać pełne prawa obywatelskie, co czyni przekształcenie trudniejszym.