Książka składa się z dwunastu szkiców. Rozpoczyna się Pustką po duszy, kończy zaś esejem Bogowie w naszym życiu, w szkolnej klasie i w sali wykładowej. Chociaż Autora inspirowały psychologia archetypowa, zwana politeistyczną, Jamesa Hillmana oraz myśl australijskiego pedagoga Berniego Neville’a, jak też ich powrót do greckiego politeizmu, to jednak szkice te nie są bałwochwalczym tworzeniem nowych dogmatów.

Świat wykreowany przez te szkice rozkwita bardziej dzięki inspiracjom wyrosłym z religii politeistycznych, mitów (nie tylko greckich), dzięki wizjom psychologów głębi, dzięki ideom, które wykluwały się w renesansie, w epoce romantyzmu i w epoce przełomu XIX i XX wieku (belle epoque). Rozkwita dzięki ideom odkurzonym w latach sześćdziesiątych dwudziestego wieku, jak też dzięki działalności tych, którzy sprzeciwiają się i dziś tyraniom monocentrycznych wizji, tak niszczących dla środowiska i niewolących nasze umysły.