Część 1: Czym jest empatia i świadomość potrzeb

Rozdział 1: Trzeci Wymiar i Jasność Zintegrowana – wprowadzenie

Rozdział 2: Budowanie kapitału firmy na czynniku ludzkim

Rozdział 3: Podstawowe zasady Porozumienia bez Przemocy

Rozdział 4: Zastosowanie świadomości potrzeb w miejscu pracy

Część 2: Empatia w praktyce

Rozdział 5: Jak zwiększyć własną wydajność

Rozdział 6: Jak zwiększyć wydajność interpersonalną

Rozdział 7: Jak zwiększyć wydajność zespołu i organizacji

Rozdział 8: Narzędzia podejmowania decyzji na podstawie potrzeb

Część 3: Zmieniamy nasze miejsca pracy

Rozdział 9: Miejsce prac wolne od złości, poczucia winy, strachu i wstydu

Rozdział 10: Kontakt z ludźmi, którzy są wyzwaniem dla naszych umiejętności

Rozdział 11: Miejsca pracy przyszłości

Załączniki

Bibliografia

Literatura PbB w Polsce

O Autorce

Cień w kulturze

Zenon Waldemar Dudek

Wspólnym cierpieniem naszych czasów jest alienacja od siebie samego,
od swych bliźnich i natury – jest to świadomość, że życie wycieka nam z rąk jak piasek,
że umrzemy nigdy naprawdę nie żyjąc, że żyjemy pośród obfitości, a mimo to ubodzy.

Erich Fromm

Kultura jest jak matka, która rodzi, żywi, wychowuje i rozwija jednostkę, ale także ją ogranicza, zobowiązuje, wymaga. Każda kultura, tak jak pojedynczy człowiek, posiada swój Cień – Cień, który zawiera niejasną, nieodkrytą, zapomnianą, niechcianą, niezrozumiałą, nierzadko tajemniczą stronę życia. Nie można wyobrazić sobie człowieka bez jego Cienia, jego świadomości bez nieświadomości, jego wiedzy bez niewiedzy, tak jak nie ma odpowiedzi bez pytania, rozwoju bez przeszkód i cierpienia, a dnia bez nocy.

Pełna prawda o człowieku i kulturze musi uwzględniać sferę Cienia. To Cień ukazuje siłę i kontrastowość świadomego życia, mobilizuje aktywność przekształcania siebie przez twórczość i samopoznanie. Cień wreszcie przechowuje niejedną tajemnicę losu. Jesli kultura zapomina, ignoruje lub izoluje Cień, zawęża sferę życia do wąskiej smużki światła. Zachowuje się jak mech, który pozostawia za sobą grząskie bagno, żyjąc wyłącznie mocą słonecznych promieni. Taka kultura obumiera, tracąc zdolność spożytkowania pozostawionej za sobą materii. Historia ludzkości zna wiele cywilizacji, które obumarłszy, pozostawiły żyzną glebę dla rozwoju młodszej, dynamicznej i wszechstronnej.