.

ALBO albo Dzieło Junga 1/2017

ALBO albo Dzieło Junga 1/2017 (63)

"ALBO albo"

W zeszycie: Psychoterapia i psychiatria postjungowska w XXI wieku (Z.W. Dudek), Jung a buddyzm (J. Sieradzan), Archetypy, typy psychologiczne i osobowość. Współczesny sens teorii Junga (C. Nosal), Jung poza cywilizacją zachodnioeuropejską (T. Olchanowsk ...Czytaj więcej >>

  • Liczba stron: 173
  • Data wydania: 2017
  • Oprawa: miękka
  • Wydawnictwo: ENETEIA
29,90 zł
19,00 zł Oszczędność % procent
Najniższa cena z 30 dni przed obniżką : 29,90 zł Najniższa obniżka 30 dni przed obniżką : 5,00 zł
Brutto Wysyłka zwykle w 24h, gratis od 200 zł
Ilość

Wysyłka do: 2 dni roboczych

Dostawa: od 12 zł | gratis od 200 zł

Wygląd: PO ZWROCIE – drobne uszkodzenia: okładka porysowana, rogi zagięte, strony przybrudzone na grzbiecie

Stan: Używany

account_circleWyślij do znajomego
ALBO albo Dzieło Junga 1/2017 (63)

ALBO albo Dzieło Junga 1/2017 (63)

W zeszycie: Psychoterapia i psychiatria postjungowska w XXI wieku (Z.W. Dudek), Jung a buddyzm (J. Sieradzan), Archetypy, typy psychologiczne i osobowość. Współczesny sens teorii Junga (C. Nosal), Jung poza cywilizacją zachodnioeuropejską (T. Olchanowsk


Akceptuję zasady polityki prywatności  

help_outlineZapytaj o produkt
ALBO albo Dzieło Junga 1/2017 (63)

ALBO albo Dzieło Junga 1/2017 (63)

W zeszycie: Psychoterapia i psychiatria postjungowska w XXI wieku (Z.W. Dudek), Jung a buddyzm (J. Sieradzan), Archetypy, typy psychologiczne i osobowość. Współczesny sens teorii Junga (C. Nosal), Jung poza cywilizacją zachodnioeuropejską (T. Olchanowsk


Akceptuję zasady polityki prywatności  

Pozycja po zwrocie, więcej informacji o uszkodzeniach w prawej kolumnie (pod ceną)

ludzie, idee, kultura

Jungowskie inspiracje
Prapoczątki obecności Junga w Polsce – Paweł Fijałkowski
Archetypy, typy psychologiczne i osobowość. Współczesny sens teorii Junga – Czesław S. Nosal

Od psychologii do autopsychoterapii
Psychoterapia i psychiatria postjungowska w XXI wieku – Zenon Waldemar Dudek

Archetypy w kulturze
Kantyzm Junga: „rzecz sama w sobie” a archetyp – Jerzy Prokopiuk
Inspiracje jungowskie w twórczości Jerzego Grotowskiego – Zbigniew Osiński

Nasze tożsamości
Jednostka a zbiorowość. O pewnym aspekcie duchowości w ujęciu C.G. Junga – Mirosław Piróg

Dialog kultur
Jung poza cywilizacją zachodnioeuropejską – Tomasz Olchanowski
Jung a buddyzm – Jacek Sieradzan

Z poetyki archetypów
Jungowska struktura duszy – Ewa Machut‑Mendecka

Na granicy epok
Metafory akwatyczne Baumana i Junga. Symbolika alchemiczna w myśli nowoczesnej i ponowoczesnej – Zbigniew Bitka

Forum psychologii kultury
Sprawozdania: XXII Forum Inspiracji Jungowskich „Dorosłe dzieci” – Tomasz Olchanowski
Eseje: Frasobliwe diabły Szczepana Muchy ze wsi Szale – Tomasz Bohajedyn

EAN
9771230080179
Waga
0.29 kg
Wydanie
63
Szerokość
16 cm
Wysokość
23 cm
Format
160x230 mm
ISSN
1230-0802
EAN dodatkowy
9771230080636

Możesz także polubić

Fenomen Junga. Dzieło, inspiracje, współczesność
Nowy
-32,14%
Podstawy psychologii Junga. Od psychologii głębi do psychologii integralnej
Nowy
-30%
Psychologia archetypów Junga
Nowy
-30%
Jungowska psychologia marzeń sennych
Nowy
-30%
Spotkania z Jungiem
Nowy
-57,14%
ALBO albo Jedność przeciwieństw. Jung nieznany 3-4/2011
Nowy
-34,48%

Zenon Waldemar Dudek

Redakcja „ALBO albo”

Psychoterapia i psychiatria postjungowska w XXI wieku

Ci, którzy symbol posiedli,
przejście mają lekkie [zasada alchemiczna].
C.G. Jung (1998, s. 556)

Herezja czy przesąd

Wielu przedstawicieli psychologii i psychiatrii, którzy zetknęli się z myślą Junga, zadaje sobie pytanie, czy jego dzieło wytrzyma próbę czasu w XXI wieku. Wielokrotnie takie wątpliwości pojawiają się na konferencjach, na których dyskutowana jest myśl Junga. Z takim pytaniem spotykam się także często w rozmowach, w których powołuję się na koncepcje Jungowskie. Odpowiedzią na pytania o przydatność i żywotność psychologii analitycznej nie są słowa, ale stosowanie jej w praktyce. Stosuję od lat psychologię jungowską i jungowską psychologię kultury, zwłaszcza w odniesieniu do marzeń sennych, mitów, literatury i problemów w psychoterapii. Uważam, że koncepcje Junga są niezastąpione w głębinowym interpretowaniu zjawisk psychicznych i fenomenów kultury, zarówno tradycyjnej, jak i współczesnej. W oparciu o teorię archetypów można na przykład powiązać różne motywy marzeń sennych (Dudek, 2010; Jung, 2009; Vedfelt, 1998), stworzyć pomost między psychologią starożytną a współczesną (Dudek, 2013; Franz, von, 2015), jak też powiązać problemy psychiatrii i religii (Dudek, 2017).

Jung był i będzie postrzegany jako postać kontrowersyjna ze względu na rozległość jego zainteresowań oraz nietypowe podejście do pracy nad własną nieświadomością w okresie po rozstaniu z Freudem w 1913 roku. Od tego czasu prowadził słynny dialog z manifestacjami swej duszy. Z tego okresu pozostały zapiski kontynuowane do roku 1930. Złożyły się one na The Red Book (Czerwoną Księgę), opublikowaną po raz pierwszy za zgodą spadkobierców niecałe sto lat po jej pierwszych zapisach (Jung, 2009).

Dzieło Junga broni się samo, bo wykracza poza ramy epoki. Tak jak o filozofii nowożytnej mówi się, że stanowi ona przypisy do Platona i Arystotelesa, tak o ostatnim wieku rozwoju psychoterapii można powiedzieć, że stanowi on komentarz lub polemikę z dziełem Freuda i Junga. Freud pisał o ludzkim wnętrzu z pozycji przyrodnika, który wierzy w moc objaśniającego rozumu, zdolnego zapanować nad kompleksami oddziałującymi na umysł jak popędy, a Jung na tę samą rzeczywistość patrzył z pozycji osobistego doświadczenia, które prowadzi świadomość od popędów i kompleksów do archetypowej mądrości kultury. Doświadczenie archetypów wyraża się w obrazach i symbolach i nie może być redukowane do pojęć i znaków wyrażonych językiem świadomości. Jung, jako uczeń Freuda, w pierwszym okresie swojej działalności zawarł w swoich koncepcjach esencję odkryć twórcy psychoanalizy. Kompleksy mają źródło w archetypach, twierdził, i są odzwierciedlone w mitach i symbolach kultury.

Otwarcie ścieżki do zrozumienia psychologii mitów greckich dokonane przez Freuda okazało się wielkim krokiem w stronę odrodzenia humanizmu, jakiego potrzebuje tradycja europejska. Jung pogłębił ten proces i, jak sądzę, w obecnym stuleciu zadaniem nie tylko filozofii, ale nauk szczegółowych, jak psychologia i psychiatria, jest skorzystanie z wyników pracy, jaką wykonał szwajcarski psychiatra na kilku polach: psychologii osobowości, psychologii kultury, psychoterapii i psychiatrii.

Wątpliwości wobec roli Junga w nadchodzącej epoce zgłaszają nawet postjungiści (w szerokim tego słowa znaczeniu). Przykładem jest myśl Tomasza Teodorczyka zamieszczona w książce o dziele Junga i Mindella: „Jedną z wielu jego [Junga] zasług było niewątpliwie połączenie współczesnego mu sposobu myślenia z odwieczną tradycją i ten pomost nadal działa i inspiruje wielu ludzi z bardzo różnych dziedzin szeroko pojętej humanistyki” (Teodorczyk, 2016, s. 296). Nieco dalej czytamy, że jest on „chyba zbyt wymagający dla głównego nurtu wiedzy o człowieku. I prawdę mówiąc, wcale nie jestem pewny – pisze Teodorczyk – czy Jung przetrwa nadchodzące czasy. Myślę, że wkrótce może stać się «przesądem»” (s. 297).

Przedstawiciel psychologii procesu zalicza myśl Junga do ważnych idei w szeroko pojętej humanistyce, ale widzi jej schyłek. Była i jest ona traktowana jako „herezja” w psychologii, a teraz – jak wynika z przypuszczeń Tomasza Teodorczyka – czeka ją rola „przesądu”. Jest to moim zdaniem typowe spojrzenie na Junga bardziej „z zewnątrz”, chłodne i rzeczowe, niż od wewnątrz, emocjonalne i rozciągłe w czasie. Tak jest z każdą ideą humanistyczną, czyli szeroko rozumianą wypowiedzią kultury. Jeśli traci ona moc inspirowania i angażowania od wewnątrz, staje się umierającym faktem. Kiedy uprzedmiotawiamy wiedzę, jest naturalne, że jest ona rozumiana jako coś, co przemija. To faza rozczarowania czymś, co miało „duszę”, która przechodzi w fazę usamodzielniania się wobec inspirującej idei.

Znanym jungistą, który poszedł własną drogą, jest twórca psychologii procesu Arnold Mindell. Najpierw fascynował się Jungiem, był dyrektorem Instytutu Junga w Zurychu, potem założył swoją szkołę, inspirowaną taoizmem. W ten sposób pokonał symbolicznie swego patrona, wykorzystując koncepcje jungowskie. Podobnie jak Mindell, także James Hillman i inni postjungiści korzystali z myśli jungowskiej i od niej odchodzili, odnajdując „swoją drogę”. Zarówno przyjście do Junga, jak i odejście od niego, są dowodem na wartość jego dzieła. Jest ono czytane i odbierane na wiele sposobów, nie staje się dzięki temu ideologią. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że twórca psychologii analitycznej przestrzegał, aby z jego nauki nie czynić hermetycznego ruchu czy wykorzystywać jej dla celów ideologicznych. Nie chciał, by jego myśl zaprowadziła zainteresowanych jego koncepcjami do jungizmu. Podkreślał, że jak każda psychologia, także jego kierunek jest podejściem subiektywnym, czyli posiadającym ograniczenia i błędy.

Uważam, że myśl Jungowska wspiera rozumienie człowieka poddanego sprzecznym oddziaływaniom w naszych czasach i zachowuje swoją aktualność w zakresie takich dziedzin wiedzy i praktyki, jak psychologia osobowości, psychoterapia, psychologia, antropologia, socjologia i filozofia kultury (por. Dudek, 2006, s. 24). Obszarem słabo zagospodarowanym ze względu na dominację biologicznego modelu jest natomiast psychiatria kliniczna. Dzięki ideom Junga możemy śledzić kryzys, który dotyka psychiatrię, a jego przejawem jest między innymi zjawisko stygmatyzacji chorych psychicznie, jak i samych psychiatrów (por. Pużyński, 2015, s. 13).

Prapoczątki obecności Junga w Polsce

Paweł Fijałkowski

Koncepcje Carla Gustava Junga były znane polskim intelektualistom już w początkach XX wieku, a więc w okresie formowania. Najważniejszą grupę ich krzewicieli tworzyli wówczas lekarze, którzy pogłębiali doświadczenie zawodowe w klinice psychiatrycznej uniwersytetu w Zurychu. Pierwsza wojna światowa i przemiany zachodzące po jej zakończeniu osłabiły środowisko polskich psychoanalityków. Jednakże dynamiczny rozwój psychologii głębi sprawił, że w okresie międzywojennym odgrywała ona coraz większą rolę w polskiej psychiatrii i pedagogice, budziła zainteresowanie badaczy literatury i teologów. Spory między zwolennikami różnych nurtów psychoterapii znajdowały odzwierciedlenie w polskim piśmiennictwie medycznym i psychologicznym, a także w publikacjach pedagogów i teologów. Psychoanaliza była w latach trzydziestych XX wieku zyskującą na znaczeniu dziedziną aktywności intelektualnej, oddziałującą na rozwój różnych nauk i pełniącą ważną funkcję kulturotwórczą.

Słowa kluczowe: Freud, Jung, historia medycyny, krytyka literatury, pedagogika, psychiatria, psychologia głębi, psychoterapia


 

Archetypy, typy psychologiczne i osobowość: współczesny sens teorii Junga

Czesław Nosal

W artykule przedstawiono relacje typu psychologicznego w kontekście siatki głównych pojęć teorii Junga. Wykazano, że teoria ta charakteryzuje typy jako kombinacje funkcji świadomości ściśle związane z fluktuacjami cienia i persony, a w dalszej konsekwencji pośredniczące między psychiką pierwotną i wpływami kultury. Zwrócono uwagę, że podstawowe funkcje świadomości nie są jednorodne w aspekcie ich ewolucyjnego rodowodu. Funkcja percepcji i myślenia maksymalizuje umysłowy kontakt ze światem obecnym w spostrzeżeniowym „tu i teraz”. Funkcja intuicji i uczuć wiąże umysł ze stanami przeszłymi, z wyobrażeniami, antycypacjami i wizjami stanów przyszłych. Typ psychologiczny wyłania się i zmienia w dynamicznym polu sił integrującym funkcje świadomości ego z cieniem i personą.

Słowa kluczowe: archetypy, funkcje świadomości, typy psychologiczne, osobowość, teoria Junga


 

Encyklopedia Jungowska: Anima

Kazimierz Pajor

Termin „anima” należy do najważniejszych pojęć psychologii Junga i oznacza nieświadomość mężczyzny naznaczaną cechami żeńskimi, a więc reprezentującą jego nieświadomość. Jako kompleks anima obejmuje cechy typowo kobiece i dlatego wyparte ze świadomości mężczyzny, posiada swoistą autonomię, stanowi osobowość cząstkową, a w snach występować jako konkretna postać, znajoma śniącego. Jeśli zaś jawi się jako kobieta nieznajoma lub żeńska postać mitologiczny, to chodzi tu animę jako archetyp, który w swej funkcji ukierunkowany całkowicie na kobietę. W obu wypadkach jest przeciwieństwem świadomej postawy oraz reprezentuje funkcję niższą, tę mniej wartościową i moralnie dwuznaczną, dlatego ważnym zadaniem jest jej integracje ze świadomością, aby uniknąć jej negatywnego oddziaływania.
Słowa klucze: Psychoterapia i psychiatria postjungowska w XXI wieku


 

Kantyzm Junga: Rzecz „sama w sobie” a archetyp

Jerzy Prokopiuk

W młodości Junga ciągle jeszcze dominującą szkołą filozoficzną w myśli europejskiej był kantyzm, choć już w wersji neokantyzmu. Jego miejsce wprawdzie stopniowo zajmowała filozofia życia (Lebensphilosophie) – poglądy Schopenhauera, Nietzschego, Diltheya – niemniej jednym z filarów psychologii analitycznej Junga pozostał Kantowski dogmat o niepoznawalności rzeczy samej w sobie; człowiek w swym poznaniu mógł jedynie poznawać swoje wyobrażenia o niej. Znalazło to odbicie w fundamentalnej tezie, której hołdował Jung: w jego ujęciu „rzeczy samej w sobie” archetypy mają być człowiekowi bezpośrednio niedostępne, może on je poznawać jedynie poprzez symbole.
Pod koniec życia Jung w bezpośrednim doświadczeniu zetknął się z takimi zjawiskami jak eksterioryzacja czy reinkarnacja, tzn. zjawiskami określanymi jako pochodzące ze sfery obiektywnej duchowości. W obliczu tych doświadczeń – mimo wahań – pozostał wierny swemu kantowskiemu założeniu, interpretując te doświadczenia w kategoriach niepokonalnego „szlabanu” między symbolami i archetypami.


 

Inspiracje jungowskie w twórczości Jerzego Grotowskiego

Zbigniew Osiński

O znaczeniu związków Jerzego Grotowskiego z Jungiem wiele mówią wypowiedzi Grotowskiego zawarte w liczącym ponad tysiąc stron dziele Teksty zebrane z 2012 roku. Nazwisko Junga pojawia się w nim wielokrotnie. Grotowski podchodzi do Junga jako artysta. Prowadzi z nim partnerski dialog. Rola artysty i badacza wzajemnie się u niego dopełniają.
Myśl Junga i jej inspirujące oddziaływanie było obecne u Grotowskiego przez całe jego życie. Grotowski mówił wielokrotnie, że dla niego najważniejsze w całej twórczości Junga są nie jego teksty uważane za naukowe, ale autobiografia.


 

Jednostka a zbiorowość. O pewnym aspekcie duchowości w ujęciu C.G. Junga

Mirosław Piróg

W artykule prezentuję jeden z najważniejszych aspektów duchowości w ujęciu C.G. Junga. Dotyczy on relacji pomiędzy jednostką podążająca drogą indywiduacji a zbiorowością. Pokazuję, że indywiduacja nie może zachodzić poza związkiem indywiduum ze społecznością. We współczesnym społeczeństwie masowym indywiduacja jest trudnym zadaniem.
Jest to spowodowane atomizującym wpływem rosnącej liczby ludności.

Słowa klucze: duchowość, indywiduacja, cywilizacja współczesna


 

Jung a buddyzm

Jacek Sieradzan

Tekst porusza kilka zagadnień. W oparciu głównie o pracę Junga Psychologia a religia ukazuje jego rozumienie różnic między „Wschodem” i „Zachodem”, oraz buddyzmem a chrześcijaństwem. Wyraźna jest ambiwalencja w postawie Junga wobec jogi i buddyzmu. Z jednej strony utrzymuje on, że na Zachodzie nie stworzono podobnych metod; z drugiej próbuje przekonać czytelnika o wyższości zachodnich standardów.
Omawia dokonywane przez jungologów próby porównania psychologii głębi z buddyzmem. Zauważyli oni paralelizm takich pojęć jak: analityk jungowski/duchowy przyjaciel (guru), analiza treści nieświadomości/inicjacja, aktywna imaginacja/wizualizacja, nieświadomość zbiorowa/świadomość magazynująca (ālaya‑vijñāna), anima/khadoma, mandala/mandala tantryczna, indywiduacja/oświecenie.
W drugiej części streszczam rozmowę Junga z Shin’ichi Hisamatsu o psychologii głębi i buddyzmie, podczas której doszło do wymiany poglądów między innymi na temat natury „ja”. Japoński psycholog wykazał, że Jung nie był pewien, czy „ja” to jaźń integrująca świadomość z nieświadomością, czy też coś innego, gdyż pod koniec rozmowy przyznał, że nie posiada żadnej wiedzy na jej temat. Brak konsekwencji Junga widać też w kwestii cierpienia. Z jednej strony stwierdził bowiem, że „cierpienie jest zawsze obecne”, a z drugiej strony doszedł do zaskakującego wniosku, że „Cel psychoterapii jest dokładnie taki sam jak cel buddyzmu”.

Słowa klucze: Wschód, Zachód, joga, buddyzm, jaźń, nieświadomość, cierpienie


 

Metafory akwatyczne Baumana i Junga. Symbolika alchemiczna w myśli nowoczesnej i ponowoczesnej

Zbigniew Bitka

Co może łączyć ponowoczesnego socjologa, Zygmunta Baumana, z nowoczesnym psychologiem Carlem Gustavem Jungiem? Łączy poetycki styl wypowiedzi obu myślicieli oraz troska o człowieka i społeczeństwo. Przy bliższej analizie ich dzieł i poglądów, okazuje się również, że wiele z nich wypowiedzianych zostało przy pomocy „metafor akwatycznych”. Woda, jej symboliczna głębia i płynność to podstawowa baza semantyczna języka obu myślicieli. W języku tym, autor artykułu, odkrywa archetypową moc wyobrażeń alchemicznych, które współtworzą obie narracje i jednocześnie stają się narracji tych interpretacją.

Słowa kluczowe: „Głębokie” i „płytkie” metafory, nieświadomość, płynna nowoczesność, „merkurialność”, alchemiczny tygiel, globalizm

Zbigniew Bitka – adiunkt w Instytucie Polonistyki i Kulturoznawstwa Uniwersytetu Opolskiego. Członek Polskiego Towarzystwa Psychologii Analitycznej. Zainteresowania naukowe: literatura w perspektywie krytyki archetypowej, hermeneutyki i psychoanalizy. Publikacje: „ALBO albo”, „Arcana”, „JungPoland.org” „Kwartalnik Opolski”, „Stromata Anthropologica”. Kierownik Literacki Opolskiego Teatru Lalki i Aktora. Autor i współautor scenariuszy teatralnych; autor książki Wędrowanie do kresu cierpienia. Motywy archetypowe i symboliczne w prozie Jerzego Krzysztonia (2001), redaktor pracy Ludzie i lalki (2008).

Tomasz Bohajedyn – rysownik w polskiej edycji „Le Monde diplomatique”; publikuje również w wielu innych czasopismach w kraju i za granicą: w „Midraszu”, „Ricie Baum”, „Kresach” i „Op. cit.”. Wystawiał między innymi w Klubie Polskich Nieudaczników w Berlinie, na Rozbracie w Poznaniu, w Le Madame w Warszawie, w Galerii Teatru Komuna Otwock, w Galerii Officyny w Szczecinie i w Galerii Garbary 48 w Poznaniu. Opublikował tomiki Kongo (2007), Spaghetti western (2008), Osad (2010), Las idzie (2012). Od 2014 roku także wydawca – krakowskie wydawnictwo Cztery Strony.

Zenon Waldemar Dudek – psychiatra, psychoterapeuta, twórca programu dla liderów „Linia życia”, autor publikacji z zakresu psychologii analitycznej Junga, psychologii kultury i psychologii marzeń sennych, w tym książek Psychologia integralna Junga, Jungowska psychologia marzeń sennych, współautor Psychologii mitów greckich i podręcznika psychoterapii Psychoterapia. Teoria i Psychoterapia. Szkoły i metody. Redaktor naczelny interdyscyplinarnego pisma „ALBO albo. Problemy psychologii i kultury” (www.eneteia.pl). Organizator ogólnopolskiego Forum Inspiracji Jungowskich. Popularyzuje psychologię Junga w psychoterapii, sztuce, kulturze i biznesie oraz wiedzę o marzeniach sennych i z zakresu psychologii kultury w oparciu o teorię archetypów. Aktualnie tworzy Fundację Instytut Psychologii i Kultury ERANOS, której celem jest łączenie świata nauki, a zwłaszcza psychologii, ze światem kultury.

Paweł Fijałkowski – archeolog i historyk, pracownik naukowy Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie; zajmuje się dziejami Żydów w dawnej Polsce (X–XVIII w.), historią polskiego protestantyzmu, pradziejami Mazowsza oraz homoerotyzmem w starożytnej Grecji i Rzymie. Autor książek: Seksualność, psyche, kultura. Homoerotyzm w świecie starożytnym (2007), Homoseksualizm. Wykluczenie – transgresja – akceptacja (2009), Homoseksualność daleka i bliska. Słowa – mity – symbole (2014), Androgynia, dionizyjskość, homoerotyzm. Niezwykłe wątki europejskiej tożsamości (2016).

Ewa Machut‑Mendecka – absolwentka arabistyki na Uniwersytecie Warszawskim. Interesuje się kulturą, problematyką społeczną i etnologiczną obszarów muzułmańskich oraz religią islamu. Autorka wielu artykułów i książek, w tym: Współczesny dramat egipski (1984), Główne kierunki rozwojowe dramaturgii arabskiej (1992), The Art of
Arabic Drama. A Study in Typology (1997), Studies in Arabic Theatre and Literature (2000), Archetypy islamu (2004), Świat tradycji arabskiej (2005), Kultura arabska. Mity, literatura, polityka (2012). Jest profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Warszawskiego.

Tomasz Olchanowski – dr hab., adiunkt w Katedrze Teorii Wychowania i Antropologii Pedagogicznej Uniwersytetu w Białymstoku (wcześniej w Zakładzie Psychoanalizy i Myśli Humanistycznej). Jego zainteresowania koncentrują się na zagadnieniach historii kultury i rozwoju cywilizacji, ze szczególnym uwzględnieniem ewolucji psychicznej człowieka, źródłach filozofii, problematyce przemiany duchowej. Autor książek: Jungowska interpretacja mitu ojca w prozie Brunona Schulza (2001), Psychologia pychy (2003), Duchowość i narcyzm (2006), Wola i opętanie (2008, wyd. 2 posz. 2010), Pedagogika a paradygmat nieświadomości (2013), Kultura manii (2016) i kilkudziesięciu artykułów.

Zbigniew Osiński – polski teatrolog, historyk teatru, profesor zwyczajny emerytowany na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1973–1977 był kierownikiem literackim Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie. Projektodawca i pierwszy dyrektor, a od 1991 do 2004 dyrektor artystyczny i naukowy, powołanego w 1990 roku Ośrodka Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno‑Kulturowych we Wrocławiu (od 2007 roku Instytut im. Jerzego Grotowskiego). Autor licznych prac z zakresu historii teatru i historii idei teatralnych, w tym m.in. Teatr Dionizosa. Romantyzm w polskim teatrze współczesnym (1972), Grotowski i jego Laboratorium (1980), Grotowski wytycza trasy (1993), Jerzy Grotowski. Źródła, inspiracje, konteksty (1998; t. 2: 2009), Pamięć Reduty. Osterwa, Limanowski, Grotowski (2003), Polskie kontakty teatralne z Orientem w XX wieku, t. 1: Kronika, t. 2: Studia (2008).

Kazimierz Pajor – ks. dr, po studiach filozoficzno‑teologicznych w Tarnowie przyjął święcenia kapłańskie (1985); studia doktoranckie na Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu zakończył rozprawą doktorską „Rola archetypu
w analitycznej psychologii C.G. Junga” (1990). Autor wielu artykułów nt. teologii i psychologii głębi oraz książek Psychologia archetypów Junga (2004), Śladami Junga (2006, wyd. II 2008), Psychoanaliza Freuda po stu latach (2009), Die Freude am Glauben (2013). Jako teolog zainteresowany jest szczególnie możliwością włączenia krytycznie ocenionych teorii psychologii głębi do różnych dziedzin teologii. Współpracuje z Redakcją „ALBO albo” i wydawnictwem ENETEIA. Mieszka
i pracuje w Niemczech.

Mirosław Piróg – dr hab., adiunkt w Zakładzie Historii Filozofii Nowożytnej i Współczesnej Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, absolwent tej uczelni (fizyka teoretyczna oraz filozofia). Pracę doktorską Teoria symbolu C.G. Junga na tle ujęć porównawczych rzeczywistości symbolicznej napisał pod kierunkiem prof. zw. dra hab. Andrzeja Wiercińskiego (UW). Jest stałym współpracownikiem pisma „ALBO albo” oraz członkiem rady naukowej pisma „Hermaion”. Prezes Stowarzyszenia Rozwoju Myśli Filozoficznej „Eudaimonia”. Autor książek: Psyche i symbol. Teoria symbolu C.G. Junga na tle ujęć porównawczych rzeczywistości symbolicznej (1999), Williama Jamesa filozofia doświadczenia religijnego (2011) oraz wielu artykułów.

Jerzy Prokopiuk – (ur. 1931) gnostyk i antropozof. Przez wiele lat studiował i propagował myśl C.G. Junga. Autor około 140 książkowych pozycji przekładowych, około 600 tekstów eseistycznych i 25 książek własnych. Dla popularyzacji myśli Junga w Polsce najważniejszą z nich jest praca Mój Jung i przygotowana do druku książka Myśl C.G. Junga.

Jacek Sieradzan – historyk religii, buddolog, tłumacz, filmowiec. Pracuje w Katedrze Religioznawstwa i Filozofii Religii Instytutu Socjologii Uniwersytetu w Białymstoku. Autor kilkuset przekładów z literatury buddyjskiej i poezji współczesnej, m.in. Buddyzm (1987), Drogi karmy i ścieżka Dharmy. Antologia poezji buddyjskiej Ameryki (1993), Śmierć i umieranie. Tradycja tybetańska (1994), Buddyjska wizja śmierci i umierania (1997), Życie po życiu w Tybecie (1997), redaktor zbiorów esejów: Starożytna mądrość a nauka współczesna (1993), Buddologia w Polsce (1993), Przekroczyć próg mądrości (1997), W poszukiwaniu zagubionej drogi: Tematy hinduskie, buddyjskie i taoistyczne (2007), Postać Judasza w literaturze, teologii i sztuce (2007), Charyzma: Jej funkcja w życiu religijnym, politycznym i społecznym (2008), Mit autorytetu – autorytet mitu (2009), Narcyzm: Jednostka, społeczeństwo, kultura (2011), oraz dwóch monograficznych numerów „Nomosu” o buddyzmie (nr 18/19, 1997, 47/48, 2004). Autor trylogii o szaleństwie religijnym: Szaleństwo w religiach świata (2005), Od kultu do zbrodni: Ekscentryzm i szaleństwo w religiach w XX wieku (2006) i niewydanego słownika Boskie szaleństwo. Ponadto opublikował trzy inne książki: Jezus Magus. Pierwotne chrześcijaństwo w kręgu magii (2006), Sokrates magos (2011), Sokrates nieznany (2011). Efektem pracy w latach 2014–2015 w Nepalu był film dokumentalny „Vidhya” (2015). Obecnie przygotowuje do druku książkę Zmotoryzowani tulku: Zachodnie reinkarnacje tybetańskich buddystów.

0